h. İbrahim türkdoğan
Kendi
Delirmiş deliden tek farkım: İçsel bağımın kopmamış olmasıdır.
Varlık
Her defasında Hiç’e yeniden fırlatılırım; hiçbir şeye değil, Kendime. Yaşam: Benim meselem ve de Senin meselendir. Ölüm: Yalnızca ve tam olarak –Benim.
İle
Kasıklarıma vuruyor şehvetin animal kokusu, mekân duygumu her kaybedişimde duyduğum boşluk ağrısıyla eşitleşen bu kokuyla ölümü çekiyorum içime.
Etin kendi içine bükülmesiyle dışa yırtılarak uzamsallaştırdığı hazzın darbesiyle kanatılan dilin egemensizliğinde şehvete dönüşerek gerçekleşiyorum. Ve kanayan sözcükler etin kıvrımlarına karışıyor; bulutla yağmurun, dikenle toprağın iç içeleşmeleri gibi.
